Mijn reis als fotograaf tot nu toe
- evacle1986
- 4 jul
- 4 minuten om te lezen
Wat als ik je vertel dat ik mijn liefde voor fotografie pas ontdekte na mijn 35e? Nochtans kwam ik er in mijn kinderjaren al mee in contact, mijn papa fotografeert al meer dan 50 jaar. Ik had dus zeker al een camera van dichtbij gezien, maar daar bleef het dan ook bij.
Hoe het begon te kriebelen...
Als tiener verzamelde ik ‘mooie foto’s’ in een mapje op mijn computer. Wat het onderwerp was, dat maakte niet uit. Als de kleuren, de compositie en het algemene gevoel maar goed waren. Zo zat ik uren te scrollen achter mijn computer (jaja, dit was het pre-gsm-tijdperk). Je zal het misschien niet verwachten, maar er stonden weinig mensen op die foto’s. Die interesse kwam pas veel later.
Enkele jaren geleden wist ik niet wat ik moest vragen als kerstcadeautje. Mijn man kam met een lumineus idee: "Waarom vraag je geen camera? Je hebt oog voor detail en compositie, da’s echt iets voor jou.” En ja, ik moest toegeven, hij had een punt. Dat ik daar zélf niet aan gedacht heb, maar vooral: dat ik daar niet snéller aan dacht. ‘Had ik maar eerder…’ Herkenbaar? Zo gaat het vaak bij veel mensen, ook bij mij.
Mijn eerste camera was een simpel instapmodel van Canon. De meeste instellingen waren automatisch voorgeprogrammeerd. Voor elk soort fotografie (van natuur, tot voeding, sport en portretten) was er een knopje. Ik had nog maar weinig kennis van de technische kant, dus dat was héél handig.
Ik oefende veel maar merkte na een tijdje dat ik meer uitdaging zocht. Ik schreef mij in voor een avondopleiding digitale fotografie. Niet met de bedoeling om hier ooit mijn bijberoep van te maken. Ik maakte kennis met de verschillende fotografiedomeinen, de ene al wat boeiender dan de andere. Maar elk hebben ze hun eigen uitdagingen. Er sprong er ééntje voor mij heel duidelijk uit: mensen fotograferen.
Lichte paniek, want: ik heb discalculie. Het is nooit getest maar ik weet dat ik het heb. Mijn vrees was dat ik de technische kant van een cameratoestel nooit zou begrijpen. Scherptediepte, sluitertijd, zoom, ISO of diafragma. Allemaal cijfertjes die ik moest begrijpen en, afhankelijk van het beschikbare licht, moest leren gebruiken. Help!
Mijn honger naar meer stopte niet. Ik ben een echte mensen-mens, niet enkel in mijn hoofdberoep (ik studeerde 18 jaar geleden af als vroedvrouw maar werk ondertussen als verpleegkundige), maar ook in bijberoep. Echte menselijke connectie, emoties. Heel snel voelde ik: dit wil ik doen, dit wil ik vastleggen in beelden.
Ik startte begin 2023 in bijberoep en ben volop bezig met het uitbouwen hiervan. Dat dit veel energie, tijd en investeringen met zich meebrengt, is heel logisch. Zoals elke mama ken ik mijn struggles om mijn tijd te verdelen tussen mijn hoofd- en bijberoep, mijn gezin, mijn familie en vrienden, mijn huishouden. Ik geef eerlijk toe dat tijd voor mezelf er vaak niet in zit, daar wil ik nog wat aan werken (hey, niemand is perfect, toch?).
Ondertussen verdiepte ik mij in kinder- en gezinsfotografie en huwelijksfotografie. Volgde ik workshops, webinars en opleidingen, zowel in binnen- als buitenland, online en offline.
Ik startte vrij snel na de sprong als ondernemer een certificeringstraject tot Playful Heart fotograaf in Nederland. De Zweedse Juliana Wiklund ontwikkelde deze fantastische techniek om haar eigen kinderen spontaan op de foto te zetten. Ik reed er verschillende keren voor naar ons buurland om ze onder de knie te krijgen, eerst voor kleine kinderen, daarna voor tieners. Ondertussen mocht ik al veel gezinnen op de foto zetten op deze manier, en het werkt écht. Zelfs de meest verlegen kinderen bloeien open achter mijn lens. Ik ben dan ook terecht fier op het behalen van dit label, als 1e fotograaf van België!
Naast kinderen en gezinnen leg ik mij ook toe op bruiloften. Eind 2025 zal ik er 27 op de teller hebben staan en voor 2026 staan er ook al enkele in mijn agenda, whoop whoop! Opnieuw reed ik naar Nederland voor een tweedaagse workshop bij één van de beste bruidsfotograferen in NL, Annemarie Dufrasnes, superboeiend.
Ik boekte een styled huwelijksshoot met 2 bruidsparen op meer dan 170 km van mij thuis (wéér in NL), maar... ik gebruikte enkel de beelden van de decoratie om te delen. Ik voélde het niet bij de rest van de beelden die ik maakte: té gemaakt, té geposeerd, geen enkele liefdevolle glimlach, té perfect. Het weerspiegelde niet hoe ik het zag, hoe het écht is.
Mijn hoofd staat niet stil en ik zit nog vól ideeën. Eén daarvan zijn de goodiebags voor trouwers, Een initiatief om lokale trouwleveranciers in de ruime regio rond Heist-op-den-Berg te verbinden en samen meer zichtbaarheid te creëren bij toekomstige bruidsparen. Het idee? Goodiebags die we kunnen uitdelen aan bruidsparen die bij ons op gesprek komen! Voor deze koppels is het een extra cadeautje en een handige manier om in contact te komen met een compleet netwerk van lokale leveranciers. Voor de leveranciers: meer verbinding én zichtbaarheid creëren bij toekomstige trouwkoppels.
Ik ben van plan om nog veel moois te creëren en mezelf nog serieus uit te dagen. Ondernemen is een echte rollercoaster, op alle vlakken. Dankzij jullie fijne reacties en lieve feedback krijg ik enorm veel voldoening en goesting in de toekomst.
Jullie zijn de liefste!
xoxo
Comentários